Δευτέρα Λυκείου

2013 Έτος Καβάφη

kavafis

Το 2013 είναι αφιερωμένο στον Κ.Π. Καβάφη. Οι μαθητές του Λυκείου Ασωπίας θέλησαν να τον τιμήσουν με έναν δικό τους τρόπο, ξεχωριστό. Έγραψαν ύμνο γι? αυτόν, δημιούργησαν δικά τους ποιήματα με την ένωση τίτλων δικών του ποιημάτων, έγραψαν ποιήματα στηριζόμενα στη δική του θεματολογία. Επίσης, θεατρικοί μονόλογοι, δραματοποιήσεις, μελοποιήσεις ποιημάτων του, συνεντεύξεις, δεκάλογοι, ακροστιχίδες, video, παρουσιάσεις έγιναν κατά τη διάρκεια αυτού του αφιερώματος. Θα ήταν άσχημο να ξεχάσουμε τους μαθητές-ζωγράφους του σχολείου μας, οι οποίοι προσπάθησαν ν? αποδώσουν με χρώματα τους τίτλους των ποιημάτων. Η προσωπογραφία είναι της Αιμιλίας Κόλλια.

Ευχαριστούμε θερμά την κα Ευαγγελία Κώνστα, τον κο Ιωάννη Μπράτη και την κα Ιουλία Τσιώλη για την προσφορά τους στην πραγματοποίηση της εργασίας μας.

Σας παραθέτουμε μερικές απ΄ τις εργασίες των μαθητών μας.

Σταυρούλα Φραγκομανώλη

Ύμνος στον Καβάφη

Τα ποιήματά σου

μαθήματα ηθικής

έδωσαν σ? εμάς.

«Κυνήγα τα όνειρα»

μας συμβούλευσες

Τη διαδρομή σου ζήσε

Γιατί η ζωή

είναι μικρή για όλους

Αλλά γεμάτη

περιπέτειες και γνώσεις.

Θυμήσου

είναι μακρύς ο δρόμος

για την Ιθάκη σου

Διάνυσέ τον,

όσο μπορείς

με αξιοπρέπεια.

Μηλίτσα Μανάι

Ποίημα που δημιουργήθηκε από τίτλους ποιημάτων του Καβάφη.

Ένας γέρος εν τη οδώ

Βυζαντινός άρχων, εξόριστος, στιχουργών

Ήρθε για να διαβάσει

Με τη συνοδεία του Διονύσου

«Τη δόξα των Πτολεμαίων».

«Τη μάχη της Μαγνησίας».

Και ο Ηρώδης Αττικός

Και ο Τυτανεύς ο γλύπτης

Στου καφενείου την είσοδο

Περιμένοντας τους βαρβάρους

Για να ?ρθουν

Πριν τους αλλάξει ο χρόνος

Κρατούσαν δυο κεριά

Και με φωνές και επιθυμίες

Τη δυσαρέσκεια του Σελευκίδου

Που εν απογνώσει ήταν

Μακριά εστείλαν

Καιτούλα Λίγγου

«Να μείνει»

Να μείνει χαραγμένο ό, τι δεν σε τρομάζει

Να μείνει αιώνιο ό, τι δεν σε δαμάζει

Άφησε πίσω σου τις άσχημες στιγμές

Μείνε σ? αυτές που σε κάνουν για αγάπες να λες

Δες, άκου και γεύσου τα ωραία της Γης

Και κάνε αυτό με αξιοπρέπεια όσο μπορείς

Παντελής Κόλλιας

Συνέντευξη στον κύριο Κωνσταντίνο Καβάφη

ΕΡ.: Με ποια αφορμή, κ. Καβάφη, γράψατε το ποίημα «Όσο μπορείς»;

ΑΠ.: Παρατηρώντας τους ανθρώπους γύρω μου να εξευτελίζουν τη ζωή τους κατανόησα τη σημασία της αξιοπρέπειας.

ΕΡ.: Έχετε βρεθεί στη θέση να πείτε το μεγάλο όχι, να φέρετε τη μεγάλη άρνηση...ilgranrifiuto;

ΑΠ.:...(χαμηλώνει το κεφάλι) η σιωπή του μας έδωσε την απάντηση.

ΕΡ.: Σας αντιπροσωπεύουν τα όνειρα της δικής σας Ιθάκης;

ΑΠ.: Μέσα απ? τις δυσκολίες της ζωής μου, βίωσα την αξία των ονείρων μου και πραγματικά πιστεύω πως η Ιθάκη μου δεν με γέλασε.

ΕΡ.: Θα θυσιαζόσασταν για τα ιδανικά σας; Θα φυλάγατε τις Θερμοπύλες;

ΑΠ.: Χωρίς δεύτερη σκέψη θα θυσιαζόμουν. Θα ήταν τιμή μου!

ΕΡ.: Σε τι ψυχική κατάσταση βρισκόσασταν, όταν γράψατε τα «Τείχη»;

ΑΠ.: Ένιωθα εγκλωβισμένος, ψυχικά ανελεύθερος, χωρίς όρεξη και δημιουργία.

ΕΡ.: Τι αισθανόσασταν όταν γράφατε τη «Μελαγχολία του Ιάσωνος Κλεάνδρου»;

ΑΠ.: Νοσταλγία για τα περασμένα, θλίψη γι? αυτά που θ? ακολουθήσουν.

ΕΡ.: Φοβάστε τα γηρατειά;

ΑΠ.: Ναι τα φοβάμαι περισσότερο, όμως με τρομάζουν οι συνέπειές τους...«οι ψυχές των γερόντων»...(χαμογελά).

ΕΡ.: Είχατε καλές σχέσεις με τη μητέρα σας;

ΑΠ.: Η μητέρα μου ήταν τα πάντα για μένα.

ΕΡ.: Φοβάστε τη ζωή;

ΑΠ.: Έχω φοβίες κι ανασφάλειες.

ΕΡ.: Φοβάστε τον εαυτό σας;

ΑΠ.: Όπως όλοι!

Ευχαριστούμε θερμά τον Κωνσταντίνο Καβάφη

Για την προσφορά του στην Τέχνη,

Τη Ζωή, τη Δημιουργία.

Η δημοσιογραφική ομάδα Α?-Β? Λυκείου Ασωπίας

Δραματοποίηση του ποιήματος του Καβάφη «Μελαγχολία του Ιάσωνος Κλεάνδρου ποιητού εν Κομμαγηνή 595 μ.Χ.»

ΘΕΑΤΡΙΚΟΣ ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ

Ακούς έρημο σώμα μου

Τι απέμεινες; Μόνο κόκαλα και σήψη: ατελεύτητη η δυσωδία απ? το σαπισμένο δέρμα...

Τα βράδια όταν όλα μ? έχουν αφήσει παραμένω μόνος παρέα με ένα κουφάρι...εσένα ρυτιδιασμένε εχθρέ μου.

Κάθομαι και κοιτάζω από το ανθοστολισμένο παράθυρο, αντικρίζω τα χρόνια που πέρασαν και χάθηκαν σαν διάττοντες αστέρες. Χαζεύω τα κύματα να χτυπάνε ακατάπαυτα τα βράχια, κόβω και μυρίζω το βασιλικό που έχω στο παραθύρι κι η ψυχή μου ταξιδεύει σε κόσμους μαγικούς...

Θέλω να παραβγώ στο τρέξιμο με τους φίλους μου ως το εκκλησάκι του Αϊ-Νικόλα...να τρέξω, να γελάσω, να σκύψω και να δω κάτω απ? τη φούστα της κυρίας Μαίρης κι ύστερα να κοκκινίσουν τα μάγουλά μου απ? το ξύλο του πατέρα...

Θέλω να νιώθω ότι είμαι λεύτερος, μακριά απ? το φόβο του θανάτου, ισχυρός κι ωραίος σαν αρχαίος έφηβος δωρικός μες στην εμορφιά της ζωής...

Και όμως, όλα αυτά είναι απλώς φωτογραφίες σε σκονισμένα συρτάρια...όλα τα όνειρα έγιναν συμβιβασμοί κρατικές ιδέες, υποταγή....

Και εγώ τώρα που σας εξιστορώ...Τι;...τη ζωή ενός γέρου, τη ζωή ενός δειλού. Κατεβαίνω τις σκάλες και ίσκιοι με περικυκλώνουν, ακούω φωνές, να μιλάνε για μένα και όμως εγώ να μην είμαι εδώ...

Έχω σαλπάρει για το μακρινό ταξίδι...το ταξίδι στην άβυσσο.

«Για τους αιώνες που δεν θα είμαι εδώ»

Άλκης Καραγιαννόπουλος

Επιμέλεια Γραφής: Βάσω Τούντα